Ben Kimim

Bazı durumlar yaşandı ve o gece kalemi elime aldım. Bir yazar değildim ve asla olmayacaktım. Ben bir tasarımcıydım ve bir cümlenin kelimelerini tasarlıyor, imla ile süslüyor, anlam ile boyuyordum. Benim yegâne işim zihinlerde fikirlerimi koyacak bir yer yaratmaktı. Velev ki bu sıralarda hiçbir mekânda yer bulamıyor, sürekli öteleniyordum. Bir kişi yahut bir toplum üzerinde etki sahibi olabilmek için yeterli donanıma sahip olmadığımı düşünüyorken, kendimle ne kadar uğraşsam da hiçbir zaman istediğim kıvamda bir alev olamayacağımı düşünüyordum. Çünkü; ben içerisinde insan istekleri, arzuları, maddi nesneleri, çıkarları bulunan bir mumdum ve benim alevim asla bunlar dışında parlayamayacak gibi geliyordu. Fakat bazı durumlar yaşandı. Bir kapının önünde içeri girmek için bekleyen bir çocuğu düşünün. Kapıyı olağanca gücü ile tekmeliyor, bağırıyor, içeri girme arzusu ile kavruluyor fakat o kapı hiç açılmıyor. Henüz bir çocuksanız o kapı hayat boyu kapalı kalır ve diğer kapıları çalmaya dahi korkarsınız. Yaşanan bazı durumlar benim tekmelediğim kapılarda yaşadığım anılardır. Ben kapılardan döne döne mumumun içindeki kini, nefreti, istekleri ve çıkarları bu eşiklere dağıtarak eridim. Bugün bu saf halimle bir kelime tasarımcısıyım. Bütün işim ben olmak.

Bu durum öyle kolay olmadı elbette. Birçok sızıyı sessizce çektim. Gıkım çıksa dişlerim kenetlendi. Dem almak gibi bir durum. Kapağı kapalı bir demlik gibi. Kapak ne kadar sıkı kapanır ve ne kadar az açılırsa, çay o denli lezzetli olur. Yani içicisine verdiği keyifte bir o kadar fazladır. Benim içinde aynı örneği baz alalım. Yaşadığım her ne varsa iyi veya kötü, kabıma koyuyorum ve zaman suyu ile demliyorum. Bu da benim yazdıklarımı okuyacak olanlara daha lezzetli bir metin sunmamı sağlayacak. En azından ben öyle düşünüyordum. Bu nedenle kimseye kızmadım. Haksız olmayı seçtim. Zaten hak bana hiç verilmiyordu. Ben de arzu etmeyi bıraktım.

Lakin mutluyum. Beni sitemkâr anmayınız. İçimde hepinize yetecek gülüşlerim de var fakat sıra onlara bir türlü gelemedi.